Καβαδίας, Μακάριος

(Κεφαλονιά 1750; – Κέα 1824). Λόγιος, κληρικός, δάσκαλος και συγγραφέας. Υπηρέτησε ως δάσκαλος στην Πρέβεζα και αργότερα στην Άρτα και απέκτησε σύντομα φήμη σοφού ελληνιστή και μαχητικού ιεροκήρυκα. Το 1786 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου αργότερα διορίστηκε καθηγητής στη Μεγάλη του Γένους Σχολή (1795-98). Γνωστός στους κύκλους των Φαναριωτών, προσεκλήθη περίπου το 1802 στο Βουκουρέστι ως οικοδιδάσκαλος στο αρχοντικό των Υψηλάντηδων, όπου ανέλαβε τη διαπαιδαγώγηση των μετέπειτα πρωτεργατών της Ελληνικής Επανάστασης, Αλέξανδρου και Δημητρίου Υψηλάντη. Αργότερα, πριν επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, δίδαξε για ένα διάστημα και στην ελληνική σχολή του Βουκουρεστίου. Προκειμένου όμως vα αποφύγει, όπως φαίνεται, τους διωγμούς που ξέσπασαν στην Κωνσταντινούπολη αμέσως μετά την έκρηξη της Επανάστασης, δέχτηκε τη θέση του δασκάλου στην ασήμαντη σχολή της Κέας, όπου παρέμεινε έως τον θάνατό του. Ο Κ., εκτός από διάφορους ύμνους και μια μικρή συλλογή απογράφων ελληνικών επιγραφών από την περιοχή της Πρέβεζας (της αρχαίας και βυζαντινής Νικόπολης), έγραψε έναν Λόγον παραινετικόν προς τους ιδίους μαθητάς ή Κατά Ουολταίρου και των οπαδών (Βενετία, 1802). Με το βιβλίο αυτό εξέφρασε τη ζωηρή αντίδρασή του στο αναγεννητικό κίνημα του νεοελληνικού Διαφωτισμού. Στο ίδιο έργο χαρακτήρισε τον Βολτέρο ως «θεομάχο», τη φιλοσοφία ως «πάταγο ονομάτων» και την επιστήμη ως «κενοσπουδία» υποκινούμενη από τον διάβολο.